ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ι ΛΙΟΝΗΣ

Γεώργιος Ι. Λιονής 1916-1969
Ο Γεώργιος Ι. Λιονής γεννήθηκε το 1916 στην Κρήτη, στο Κάτω Βαρσαμόνερο Ρεθύμνης. Ήταν έντιμος, φιλότιμος και βοηθούσε πολλούς συμπατριώτες του που είχαν ανάγκη.
Σαν στρατιώτης πολέμησε εναντίων των Ιταλών στον Αλβανικό πόλεμο. Άνηκε στο 10ο σύνταγμα Ρεθύμνης, διοικητής του ήταν ο συνταγματάρχης Παναγιωτάκης, ο οποίος τον εμπιστευόταν και όταν ήθελε να πάρει πληροφορίες από τους Ιταλούς έστελνε τον Γ. Λιονή να του φέρει αιχμαλώτους Ιταλούς στρατιώτες. Στις μάχες πάντα ήταν όρθιος και μαχόταν με το πολυβόλο του, ποτέ δεν κρύφτηκε κατά τη διάρκεια ανταλλαγής πυροβολισμών. Μάλιστα όταν τον ρώτησαν γιατί το έκανε αυτό, αν δεν φοβόταν μην τον σκοτώσει κάποια σφαίρα απάντησε «Δεν σκοτώνουν τα τουφέκια, ο Θεός σκοτώνει» πράγμα που πίστευε ατράνταχτα. Όλοι θαύμασαν το θάρρος του και την Πίστη του, αφού το Γενικό Επιτελείο Στρατού (Γ.Ε.Σ.) έδωσε αναφορά «Έλληνες στρατιώτες, μιμηθείτε το στρατιώτη Γεώργιο Λιονή»
Ενώ όταν πιο κοντινοί του άνθρωποι έμαθαν ότι πολεμούσε όρθιος χωρίς να προστατεύεται πίστευαν ότι πριν φύγει για στρατιώτης όταν αποχαιρετούσε πήγε στου Αβάτζο και του έδωσε για φυλακτό ένα Αγιοκωνσταντινάτο, για αυτό και δεν τον έβρισκε σφαίρα.
Στη συνέχεια του Αλβανικού πολέμου συμμετείχαν και οι Γερμανοί. (Τότε και ο αδελφός του Γεώργιου, Νίκος Ι. Λιονής συμμετείχε σαν Έλληνας στρατιώτης στον Αλβανικό πόλεμο, αλλά σαν κληρωτός). Το 1941 οι Έλληνες στρατιώτες που υπηρετούσαν μαζί με το Γεώργιο Ι. Λιονή και ο ίδιος δεν παρέδωσαν τα όπλα αλλά έπρεπε να προστατευτούν για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό αργότερα, αφού είχε γίνει κατάληψη της Ελλάδος από τα εχθρικά στρατεύματα.
Με τη βοήθεια του μεράρχου ο Γ. Λιονής κατέβηκε στην Αθήνα σαν τσολιάς, ο μέραρχος τον εμπιστευόταν, ήξερε ότι μπορούσε να κάνει εθνική αντίσταση ακόμα κι από αυτή τη θέση. Κι έτσι έγινε, έβλεπε τους Έλληνες στην Αθήνα να υποφέρουν και να πεινάνε, οπότε χωρίς να υπολογίζει αν θα τον εκτελέσουν ή όχι πήγαινε και έπαιρνε τρόφιμα από τους στρατιώτες των εχθρών ανά τακτά διαστήματα και τάιζε 27 οικογένειες στην Αθήνα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι Γερμανοί τον αποκήρυξαν, τον έβαλαν σε ένα «Ντόιτσε Βαν» για να τον μεταφέρουν, μα εκείνος χωρίς να το πολυσκεφτεί όταν έφταναν πριν το καφενείο «Μέγας Αλέξανδρος» στην Ομόνοια, πήδηξε από το «Ντόιτσε Βαν» και πήρε την οδό Αθηνάς για να τον χάσουν, τότε οι Γερμανοί στρατιώτες άνοιξαν πυρ με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 15 αθώοι άνθρωποι. Όταν το έμαθε μετάνιωσε που το έσκασε από τους Γερμανούς, είπε ότι καλύτερα να τον εκτελούσαν παρά να σκότωναν τους ανθρώπους.
Στην συνέχεια έφυγε για την Ήπειρο και βρήκε το Ναπολέοντα Ζέρβα και πολλούς άλλους πολεμιστές, έτσι έγινε μέλος των στρατευμάτων του. Το Ν. Ζέρβα τον γνώρισε στον Αλβανικό πόλεμο, ανέπτυξαν φιλικές σχέσεις για αυτό και γνώριζε πως θα τον βρει. Τότε ο Γεώργιος Ι. Λιονής έγινε ‘Α Οπλαρχηγός των Ε.Ο.Ε.Α. (Εθνικών Ομάδων Εθνικής Αντίστασης). Ο Εθνικός Δημοκρατικός Ελληνικός Σύνδεσμος (ΕΔΕΣ) ήταν η αντιστασιακή οργάνωση του Ναπολέοντα Ζέρβα.
Και τα τέσσερα χρόνια που ήταν η Γερμανική κατοχή, ο Γ. Λιονής μαζί με άλλους Έλληνες πολεμιστές, πολεμούσε Ιταλούς και Γερμανούς στρατιώτες. Το 1943, ήταν παρών στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου με την παράταξη του Ναπολέοντα Ζέρβα, είχαν αναλάβει την μία πλευρά, την άλλη την είχε αναλάβει ο Ε.Λ.Α.Σ. του Άρη Βελουχιώτη, συμμετείχαν και Άγγλοι.
Στη συνέχεια, όταν απελευθερωθήκαμε από τους Γερμανούς το 1944 ο Γεώργιος Ι. Λιονής επέστρεψε στην Αθήνα.
Ο Γεώργιος Ι. Λιονής δεν έλαβε ποτέ μέρος στον εμφύλιο πόλεμο, πολεμούσε για την Ελλάδα και την ελευθερία των Ελλήνων, όχι για κάποια πολιτική παράταξη, όπως πολλοί έλεγαν «ήταν Έλληνας εκατό τοις εκατό», δεν ξεχώριζε τους Έλληνες σε παρατάξεις, όλοι ήταν συμπατριώτες του.
(Τα μικρότερα αδέρφια του Χαράλαμπος και Δημήτριος Ι. Λιονής έκαναν τη θητεία τους σαν Έλληνες στρατιώτες κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου)
Ο Γεώργιος Ι. Λιονής απεβίωσε στις 5 Απριλίου 1969, στην Αθήνα όπου νοσηλευόταν στο νοσοκομείο «Σωτηρία» καθώς έπασχε από καρκίνο στους πνεύμονες.
Ετάφη στις 6 Απριλίου 1969 στην Κρήτη, στο χωριό του Κάτω Βαρσαμόνερο Ρεθύμνης με τιμές αξιωματικού. Δηλαδή σαν να ήταν αξιωματικός εν ενεργεία, όπως τον μετέφεραν στην τελευταία του κατοικία τον είχαν καλύψει με την Ελληνική σημαία, τη σημαία της Πατρίδος του.

(Τα παραπάνω μοιράστηκε μαζί μας ο μικρότερος αδελφός του Γεώργιου Ι. Λιονή, Μάρκος Ι. Λιονής)

Από δημοσίευμα του Δημήτρη Αετουδάκη σε εφημερίδα
Καπετάν Γιώργης Λιονής

Με την ευκαιρία της αναρτήσεως της φωτογραφίας του καπετάν Γιώργη Λιονή στα γραφεία της Παγκρητίου Ενώσεως, οφείλω να υπενθυμίσω ότι ο ρεθεμνιώτης αυτός καπετάνιος με το αδάμαστο θάρρος και την παλληκαριά του, κατόρθωσε μόνος του να αιχμαλωτήσει ένα ολόκληρο λόχο Ιταλών στρατιωτών, στο μέτωπο της Αλβανίας, με μόνο το πολυβόλο του.
Πέρα όμως από τα πολεμικά κατορθώματα του, αυτό το γενναίο παλληκάρι της ρεθεμνιώτικκης γης, τόσο στο Αλβανικό μέτωπο, όσο και κατά την εθνική αντίσταση υπήρξε ένας φιλάνθρωπος και Πιστός φίλος σε όλους τους Κρητικούς. Με τα χρήματα που κέρδιζε βοηθούσε τις φτωχές τότε οικογένειες και ήταν πάντα πρόθυμος για κάθε βοήθεια και συμπαράσταση στους πάσχοντες. Με τις γνωριμίες που είχε και τις σχέσεις που είχε συνάψει, με όλες τις υπηρεσίες, τα νοσοκομεία, τα υπουργεία και τους πολιτικούς, μπορούσε να προωθεί όλα τα ζητήματα και όλα τα θέματα που, πολλοί ζητούσαν τη συμπαράσταση του.
Και θυμάμαι φοιτητάκος τότε που συγγενικό μου πρόσωπο έπρεπε να μπει σε νοσοκομείο για επείγουσα θεραπεία που την τότε εποχή του 1952 ήταν αδύνατο. Μου τον συνέστησαν τότε κι εγώ τον παρακάλεσα να με βοηθήσει. Αυτός αμέσως με πήρε και πήγαμε στον διευθυντή του νοσοκομείου με εκείνο τον αέρα, του παλληκαριού που δεν φοβάται τίποτα και παρά τις όποιες αντιδράσεις και αρνήσεις με κτύπημα της γροθιάς του πάνω στο γραφείο υποχρέωσε τον Διευθυντή να υπογράψει την είσοδο του ασθενούς που υπήρξε τότε σωτήριος. Πέρα όμως από όλα αυτά που η πολιτεία του ανδρόν, είναι τέτοια που θα μπορούσε να γραφεί ολόκληρο βιβλίο για τη ζωή και τις φιλανθρωπικές του πράξεις, ο καπετάν Λιονής υπήρξε και από τα ιδρυτικά μέλη της Παγκρητίου όταν το 1946 μεταπλάστηκε στη σημερινή της μορφή. Μάλιστα στάθηκε πιστός φίλοςκαι συνεργάτης, τόσο, στον τότε πρόεδρο Αναστάσιο Χομπιτη, όσο και στο μετέπειτα πρόεδρο Γεώργιο Βογιατζάκη και που συμβούλους του Δ. Συμβουλίου εξελέγη. Αξίζει νομίζω συχνά πυκνά να μνημονεύεται το όνομα του ανδρός που τίμησε τη γεννιά του, την Κρήτη και την οικογένεια του, αλλά και την Παγκρήτιο Ένωση.
Με την σημερινή μικρή αυτή αναφορά μου αναστένεται η ηρωική και φιλάνθρωπη, μορφή και δράση, αυτού του Ανδρός, που τόσο νέος του πήρε ο Χάροντας στα 53 του χρόνια.